چله‌ی تابستان کلاه نمدی سرش کرده بود، دور ماشینش می‌چرخید و داد می‌زد:« میدون منار کج! میدون منار کج!» جلو رفتم و سلام کردم. با همان سادگی روستایی‌اش جوابم را داد. گفت اسمش جعفر شوفر است و می‌رود میدان منار کج. پرسیدم:« جعفر جان! ماشینت این است؟» گفت:« خدارا شکر بله!» پرسیدم:« خانه داری؟» گفت:« خدا را شکر یک سقف بیست وجبی بالای سر خودم و هفت تا بچه‌ام هست.» دلم برایش سوخت. درست است که من شیطان هستم و قرار است موجود پلیدی باشم، ولی دلم برای این یکی خیلی سوخت. برای همین هم تصمیم گرفتم کمکش کنم. پرسیدم:« اهل بازی هستی؟» گفت:«بله. توی خانه همیشه با بچه‌هایم مار و پله و گل یا پوچ اتل متل توتوله بازی می‌کنم. خیلی کیف می‌دهد.» فکر کردم اگر کمکش نکنم تا چند ماه دیگر، هم خودش تلف می‌شود و هم خانواده‌اش. برای همین گفتم:«نه! از این بازی‌ها نه! یک بازی خوب! یک بازی پر سود به اسم زرنگ‌بازی!»