قصر نیمه‌شب روایتگر داستانی فانتزی، جادویی، اسرار آمیز و پرتعلیق و خواندنی است که ماجرای آن در دهه 1930 در کلکته اتفاق می افتد.درباره سه‌گانه‌ی مهاین سه داستان پر تعلیق که از ادبیات فانتزی و گوتیک و مانگا تاثیر گرفته‌اند، شروع خوبی برای ورود خوانندگان نوجوان به جهان کتابخوانی‌اند. خوانندگان بزرگسال هم می‌توانند با خواندن آن‌ها جادوی اولین کتاب‌های تاثیرگذار زندگی‌شان را از نو تجربه کنند. انتشار این سه‌گانه گامی برای آشنا کردن مخاطبان با ادبیات فانتزی اسپانیاست. درباره‌ی کتاب کارلوس روییز زفون قصر نیمه شبمهارت کارلوس روییز زفون در قصه‌گوییِ قصر نیمه‌شب، مثل ساختن یک فیلم سینمایی تاثیرگذار است. این اثر همه‌ی عناصر یک قصه‌ی سرگرم‌کننده را دارد، به اضافه‌ی اینکه صحنه‌هایی هست که واقعاً خواننده‌‌ی نوجوان یا جوان می‌ترساند و ترسی خوشایند و گیرا هم القا می‌کند. ماجرای پسری به نام بِن است که در شب شانزده‌سالگی باید یتیم‌خانه را ترک کند. اما سروکله‌ی پیرزنی پیدا می‌شود که به او می‌گوید خواهری دارد به نام شیر که هنگام تولد آن‌ها را به دلایلی از هم جدا کرده‌اند. خطری در کمین این خانواده‌ی تازه‌یافته است که به رمز و رازی قدیمی برمی‌گردد.داستان شروع خیلی خوبی دارد که خواننده را برای ادامه‌ی داستان تشنه می‌کند. یکی از بهترین ویژگی‌های این اثر خلقِ ضدقهرمانی است به نام جواهر که در عین شرارت، جذابیتِ بسیاری هم دارد و نویسنده به خوبی توانسته با دیالوگ‌نویسی‌های عالی، در خلق این شخصیت موفق باشد. بر خلاف کتاب شاهزاده مه، در این کتاب خرده‌روایت‌های داستان غلبه‌ی چندانی ندارند و به اندازه‌ی کافی بهشان پرداخته می‌شود، تا خواننده هم‌گام با راوی پیش برود. کی از موارد جذاب این کتاب، تغییر راوی از اول شخص به سوم شخص است که باعث می‌شود خواننده با شخصیت‌های داستان احساس نزدیکی بیشتری داشته باشد. تقریباً تا یک سوم ابتدای کتاب، ماجرا فقط به آشنایی با گذشته‌ی شخصیت‌ها می‌گذرد و انگیزه‌ی جواهر از قتل و خشونت‌ها و توانایی‌های جادویی‌اش معلوم نمی‌شود؛ این تقسیم‌بندی بر گیرایی کتاب افزوده. وقتی اعضای انجمن چوبار همه با هم دست به کار می‌شوند، می‌فهمیم که ماجراهایی جالب در انتظارمان است، آزمون‌هایی که شاید بچه‌ها در قالب گروه بتوانند از آن‌ها سربلند شوند و شاید هم ترس از دست دادن یکی یا چند نفر از قهرمان‌ها آن‌ها را زمین‌گیر کند.کار گروهیِ بچه‌ها و تقسیم وظایف‌شان شاید پیامِ مهمی برای خواننده داشته باشد و از آن مهم‌تر، سِیری است که داستان‌ها با هم طی می‌کنند و مثل تکه‌های پازل کنار هم قرار می‌گیرند تا تصویری بزرگ‌تر ایجاد شود.